Μπορούμε να γελάμε στους καιρούς του Κορωναϊού. Της πανδημίας. Της αντιξοότητας και της κακουχίας.
Όταν γεννιόμαστε η ζωή μας ξεκινά με μια βαθειά εισπνοή και στην εκπνοή με ένα παρατεταμένο κλάμα. Μετά μας βάζουν στην αγκαλιά της μαμάς μας, το κυρίαρχο πρόσωπο της ζωής μας. Ακόμη και η απουσία της είναι παρουσία για μας. Στον θάλαμο με τα υπόλοιπα μωρά, θα πεινάσουμε και θα κλάψουμε για φαγητό, θα μας πάρουν το μπιμπερό πριν τελειώσουμε και θα θυμώσουμε. Και πάλι θα κλάψουμε. Αν ακούσουμε έναν θόρυβο και τρομάξουμε, θα κλάψουμε. Όταν πεινάσουμε και μας φέρουν το γάλα θα το ρουφήξουμε με χαρά και προσμονή.
Βλέπουμε λοιπόν πως τα πρωτογενή συναισθήματα, τα οποία εκδηλώνονται κατά τη γέννησή μας, είναι ο θυμός, ο φόβος, η χαρά και η λύπη. Το κλάμα εκδηλώνει ένα από αυτά όπως και το γέλιο. Το γέλιο θα αρχίσει συνειδητά να εκδηλώνει
